To see or not to see….

Met onzekere tred stapt ze de ruimte in. Het overvalt haar en even wankelt ze. Het is een vreemde bijna verontrustende ervaring, deze totale duisternis. Haar ogen zoeken naar een klein lichtpuntje. Het is er niet. “Wat hadden ze ook al weer gezegd? Als je duizelig wordt?”, denkt ze bij zichzelf. “Ogen even dicht doen, dat helpt meestal”. Ze sluit haar ogen en meteen voelt ze een soort rust over zich komen. Oké, het valt mee. Als ze haar ogen weer opent, valt de duisternis niet mee, maar het went. Voorzichtig schuifelt ze verder. Een stem spreekt haar kalmerend toe “Nog 2 stapjes en dan ben je er”. Ze neemt kleine stapjes- het zijn er echt meer dan 2- en dan voelt ze een geruststellende hand. Niet dat dat veel helpt, want een seconde later moet ze het weer zelf doen. In die allesoverheersende duisternis. Ze is blij dat ze niet alleen is, ook al betekent het dat ze af en toe tegen iemand opbotst. Of iemand tegen haar.

De drukke straat overweldigt, de supermarkt bevreemdt. Ze hoort meer (maakt het tikken van het voetgangerslicht in het ‘normale’ leven ook zoveel kabaal, om over die irritante draaimolen maar te zwijgen en kunnen die fietsers niet wat minder hard bellen?), ze voelt meer (ongegeneerd bevoelt ze alles wat haar handen raken, van fruit in de supermarkt tot en met de telefoon in de huiskamer, alle knopjes en hendeltjes worden ingedrukt en overgehaald). Eindigend in het cafeetje, waar ze met kleingeld moet hannesen om een blikje cola te krijgen, hoort ze de koelkastdeur en ze verlangt naar het lampje dat aan zal gaan. Dat gebeurt natuurlijk niet…
Het was een wonderlijke gebeurtenis, de donkerbeleving in het MuZIEum. Maar een absolute aanrader! Ga het zelf ervaren in Nijmegen. To see or not to see, that is the question!